کبری سعادتی/آزنا آنلاین- بچه که بودیم لحظه شماری می کردیم عید نوروز از راه برسد. مدرسه ها تعطیل شود و لباس نوهای مان را بپوشیم و شال و کلاه کنیم با پدر و مادر خود راهی دید و بازدید عید نوروز شویم. عیدی بگیریم و تا دل مان بخواهد آجیل و میوه و شیرینی بخوریم. تنها دغدغه مان ننوشتن پیک نوروزی مان بود که موکولش می کردیم به روزهای آخر تعطیلات نوروزی. آن را هم نصف و نیمه تحویل معلم می دادیم و اغلب مواخذه می شدیم اما دغدغه ای نبود که به خاطرش تعطیلات و خوشی هایش را حرامش کنیم. حالا دنیای مان را عوض کرده ایم... دنیای کودکان با آدم بزرگ ها تفاوتش از زمین تا به آسمان است. الان عید نوروز طعم شیرین و شادی برای من ندارد جز دیدن سال به سال فامیل و دوست و آشنا. گاهی فکر می کنم یعنی در زمان کودکی ما هم پدرها و مادرها و بزرگترها یک حس گسی شبیه حس مرا داشتند یا فقط برای من این گونه است. خودم جواب خودم را می دهم، در زمان آنها هر چقدر هم دغدغه روی سر آدم بزرگ ها آوار شده باشد باز دوره آنها ارزانی بود و تورم مثل الان ما بیخ گلویش شان را نچسبیده بود و اغلب زندگی ها شبیه به هم بود و هم همسطح هم. حالا قشر متوسط به کل حذف شده و قشر فقیر و غنی هر روز بیشتر از دیروز در تقابل هم قرار می گیرند. اغلب فکر می کنم زمان روی دور تند خود می چرخد و ساعت ها و هفته ها مثل برق و باد می گذرند. انگار همین دیروز بود که سال ۱۴۰۳ بود بعد ماه به ماه آن در میان بُهت من خیلی زود گذشت. با اینکه سال پر حادثه ای را پشت سر گذاشتیم اما باز هم عمر سال ۱۴۰۳ برای من کوتاه بود. امسال را هم «یا علی» گفتیم و آغاز کردیم. باشد که امسال به برکت نام امام اول ما شیعیان سالی سرشار از تندرستی و امید و شادمانی باشد و نامگذاری رهبری به عنوان سال «سرمایه گذاری در تولید» در این سال بولد شده و به ثمر بنشیند. 🪻خوش آن دمی که بهاران قرارمان باشد ظهور مهدی (عج) زهرا بهارمان باشد🪻